Gmina Kłodawa

Polish English French German Russian Ukrainian

Historia

Email Drukuj PDF

altPamiętajmy, aby drogę
mierzyć przyszłą
pomnieć trzeba koniecznie
skąd się wyszło


Cyprian Kamil Norwid
 
 
 
 
 
W ciągu swych dziejów miasto związane było z Ziemią Łęczycką leżącą w środkowej części Polski, z Królestwem Kongresowym, z województwem łódzkim oraz z Wielkopolską.

Nazwa miasta pochodzi od wyrazu "kłoda" oznaczającego niegdyś legowisko zwierzyny leśnej zastawione obalonymi drzewami, pilnowane przez chłopów nazywanych "zakłodnikami". Pilnowanie zwierzyny było konieczne, aby zapewnić dobre wyniki polowania dla króla lub księcia, którzy często tu przebywali w tym celu.

Najstarsze ślady osadnictwa w okolicach Kłodawy sięgały okresu 4.000 lat temu (młodsza epoka kamienna). Osadnictwo takie istniało na terenie wsi Słupeczka. Dowodem na to był kamienny grobowiec kujawski zachowany w formie kurhanu do czasów przedwojennych (1918-1939).

altW okresie wczesnego średniowiecza Kłodawa jako wieś była posiadłością klasztoru norbertanek w Strzelnie. W okresie panowania Władysława Hermana (1079-1102) spotykamy w dokumentach wzmiankę o początkach budowy na terenie Kłodawy kościoła pod wezwaniem świętego Idziego. Świątynię tę polecił wybudować w 1085 roku wspomniany władca, jako wyraz wdzięczności za to, że jego żona Judyta urodziła długo oczekiwanego syna Bolesława, zwanego Krzywoustym.

Obok kościoła, który w okresie późniejszym występuje jako kolegiata, zaczęła powstawać osada miejska zamieszkiwana przez rzemieślników i kupców.
Pierwszą wzmiankę o miejscowości notuje dokument z 1193 r. Dokładnej daty powstania osady miejskiej, na skutek braku dokumentów lokacyjnych, nie zdołano ustalić. Należy ona bowiem do grupy tych miejscowości, dla których nie zachował się dokument lokacyjny, a które istniały długie lata. zanim zostały odnotowane przez źródła pisane.

W roku 1383 pojawia się w dokumencie określenie Kłodawy jako "oppidum", czyli miasto. Wtedy to Bartosz z Wisemberga uzyskuje od księcia mazowieckiego Ziemowita nadanie grodu przedeckiego oraz "oppidum" Kłodawę. Nadanie osadzie prawa miejskie­go było aktem niezwykle doniosłym, należało wyłącznie do prerogatyw monarchy i wiązało się z utworzeniem lokalnych organów samorządowych.
alt
W okresie procesu jednoczenia państwa polskiego Kłodawa wchodzi w skład Ziemi Łęczyckiej, która w 1352 roku została przyłączona do Królestwa Polskiego Kazimierza Wielkiego.

Począwszy od czasów Jagiellonów Kłodawa otoczona była troskliwą opieką król ewską. w dniu 9 sierpnia 1430 roku w mieście Wolborzu spełnił prośbę uczestników i nadał Kłodawie prawa magdeburskie. Według tego prawa na czele miasta stał wójt, który był przewodniczącym sądu. Na czele rady miejskiej stał burmistrz. Posiedzenia sądu odbywały się w ratuszu, który był jednocześnie punktem handlo­wym. W tym budynku przechowywano również główne dokumenty i pieczęć z herbem. Wybory do władz przeprowadzano corocznie. Najwcześniejsza informacja o ich istnieniu w Kłodawie pochodzi z 1389 r. Nie znamy z imienia pierwszego wójta kłodawskiego, wiemy natomiast. że w 1415 r. był nim Pietrasz, w 1417 r. Mikołaj, a w 1428 r. Mikołaj i Piotr. Zwyczajowo przyjęto uznawać rok 1430 za przełomowy i datę założenia miasta Kłodawy.
alt

Symbolem prawnej odrębności miasta były herb i pieczęć. Najstarszy odcisk kłodawskiej pieczęci pochodzi z 1552 r. Na tarczy o średnicy 23 mm widoczna jest baszta o spiczastym daszku, z otwartą bramą i dwoma oknami. W otoku widnieje napis: Sigilum Civitatis Cloday.


alt


Herb był prawdopodobnie identyczny z wyżej wymienionym wyobrażeniem napieczętnym, gdyż posiadał element architektury miejskiej - basztę.

W XVIII wieku herb i pieczęć miejska ulegają zmianie. Wizerunek napieczętny przedstawia dwie baszty i mur obronny.



Kłodawa z okolicą stanowiła folwark należący do króla polskiego. Na folwarku tym osadzani byli szlacheccy dzierżawcy, którzy mieli uprawnienia starosty niegrodowego. Królewszczyzna ta administracyjnie należała do grodu przedeckiego.
alt
Szczególną troskę o miasto przejawiał król Kazimierz Jagiellończyk, który w roku 1455 zwolnił miasto od wszelkich ceł i opłat targowych, w wyniku czego wzrastała zamożność mieszczan. Było to drugie co do wielkości miasto w województwie łęczyckim (po Łęczycy).

Wiek XVI stanowił dla Kłodawy niewątpliwie najszczęśliwszy okres jej dziejów. Główną przyczyną wzrostu gospodarczego było to, że tędy przebiegały międzynarodowe drogi. Kupcy i kramarze oraz miejscowi rzemieślnicy obsługiwali osoby biorące udział w handlu międzynarodowym i międzydzielnicowym. Zyski płynące z tego decydowały o zamożności mieszkańców, których liczba wynosiła 2500.

W okresie XV i XVI wieku znaczące osiągnięcia notujemy w miejskim szkolnictwie, do czego przyczynili się kanonicy regularni lateraneńscy mieszkający w kolegiacie świętego Idziego. Szczególne zasługi dla kłodawskiego szkolnictwa altwniósł wielki polski uczony Paweł Włodkowic z Brudzenia (1370 - 1434), który jako prawnik związany był z uniwersytetami w Pradze, Krakowie i Padwie. Był on uczestnikiem soboru w Konstancji (1414-1418), wybitnym dyplomatą oraz uczonym o międzynarodowej sławie i prekursorem walki o naturalną równość i wolność przysługującą wszystkim ludziom bez wyjątku. W kłodawskim klasztorze przebywał w latach 1426 - 1434. Z jego inicjatywy w 1429 roku kościół parafialny w Kłodawie podniesiono do godności kolegiaty. U szczytu świetności kolegiaty jej proboszczem był Sędziwój z Czechla, kanonik gnieźnieński, profesor Akademii Krakowskiej. Był to wielki uczony, jedna z największych postaci w dziejach Kłodawy. W okresie przedrozbiorowym studiował w Akademii Krakowskiej i w Sorbonie w Paryżu. Zapewnił obsadę nauczycielską na wysokim poziomie w szkole kolegiackiej. Dbał o powiększenie księgozbioru biblioteki kolegiackiej wcześniej prowadzonej przez Pawła Włodkowica.
Po upadku szkoły kolegiackiej i kasacji kanoników regularnych w 1811 roku nauczanie młodzieży przejęli karmelici trzewiczkowi w szkole parafialnej. W 1897 roku w nowym gmachu rozpoczęła działalność elementarna szkoła miejska. Jej tradycje kontynuuje dzisiaj kłodawska Szkoła Podstawowa Nr 1.

W roku 1655 najazd Szwedów dosięgnął również Kłodawę. Znaczną część mieszczan wymordowano, wielu rozbiegło się, a miasto spalono. Spłonęły także kościół kolegiacki pod wezwaniem świętego Idziego wraz z konwentem zakonnym oraz znajdujące się w budowie budynki zespołu klasztornego karmelitów. Opustoszały wsie należące do folwarku kłodawskiego.
Najazd szwedzki był dotkliwym ciosem dla Kłodawy i stał się bezpośrednią przyczyną długotrwałego upadku miasta.

W tych trudnych czasach Ernest Chryzostom Dorpowski herbu Leliwa, generał wojsk koronnych i starosta kłodawski i przedecki, gorliwie zajął się dalszą okazałą budową barokowego kościoła i klasztoru karmelickiego w Kłodawie. Zakończenie budowy nastąpiło w 1766 roku.
alt

Okres niewoli narodowej dla miasta rozpoczął się od 1793 roku. Wtedy to na mocy manifestu króla pruskiego Fryderyka Wilhelma część Wielkopolski Wschodniej razem z Kłodawą wcielono do Prus. W tym czasie napłynęła do miasta znaczna ilość Niemców głównie rzemieślników i urzędników. W tym okresie zgodnie z zarządzeniem władz pruskich zorganizowano obecny cmentarz parafialny.
altW okresie powstania kościuszkowskiego w 1794 roku w Kłodawie doszło do połączenia sił powstańczych pod dowództwem generała Jana Henryka Dąbrowskiego. Na krótki okres wyzwolono Kłodawę z niewoli pruskiej.
Po klęsce Napoleona Kongres Wiedeński podjął decyzję o utworzeniu Królestwa Polskiego. Kłodawa znalazła się w jego granicach w województwie kaliskim. Okres zaboru rosyjskiego trwał w naszym mieście przeszło 100 lat (1813-1914).

W okresie po powstaniu styczniowym rząd carski w ramach stosowanych represji zniósł prawa miejskie miastom położonym w rejonie działań powstańczych. W roku 1867 pozbawiono tych praw Kłodawę. Ponownie prawa te miasto nasze odzyskało 26 czerwca 1925 roku na mocy zarządzenia Rady Ministrów Drugiej Rzeczypospolitej Polskiej.
W 1902 roku powstaje w naszym mieście Kłodawska Ochotnicza Straż Ogniowa. Jej głównymi założycielami byli: urzędnik pocztowy Wincenty Cygański i nauczyciel Ignacy Pukas.

W latach 1890 - 1907 w Kłodawie mieszkał Michał Rawita Witanowski (1859 - 1943), aptekarz, regionalista, autor publikacji z zakresu historii, etnografii i krajoznawstwa. W 1904 roku opublikował monografię historyczną Kłodawy. W mieście założył Koło Macierzy Szkolnej. Przy kole tym działała ochronka dla dzieci i czytelnia książek dla dorosłych.

Wśród kłodawskich bojowników walk o niepodległość należy wspomnieć o uczestnikach powstania styczniowego (1863 - 1864). Są nimi: Roch Szurgociński i Leopold Płaczkiewicz, których groby znajdują się na naszym cmentarzu. Z Rycerzewa pochodził oficer tego powstania Tymoteusz Niesiołowski. Na cmentarzu w Bierzwiennej Długiej spoczywają powstańcy, którzy brali udział w bitwie powstańczej pod Cieplinami na Kujawach.

Wybuch pierwszej wojny światowej (1914 - 1918) obudził nadzieję na szybkie odzyskanie niepodległości. Kłodawa zostaje zajęta przez wojsko niemieckie. Okupacja niemiecka trwała w naszym mieście od listopada 1914 roku do listopada 1918 roku. W mieście działała polska konspiracja. Kłodawska sekcja Polskiej Organizacji Wojskowej (POW) przygotowywała się do walki przez wiele miesięcy. Do akcji zbrojnej przeciwko Niemcom przystąpiono 8 listopada 1918 roku otaczając niemiecką placówkę na poczcie. Po krótkiej wymianie ognia Niemcy wycofali się z miasta. Kłodawa była wolna. W mieście zaczęły działać polskie samorządowe organy władzy. Rada Miejska, której przewodniczącym był nauczyciel Ignacy Pukas, swoją działalność w styczniu 1919 roku rozpoczęła od reglamentacji żywności dla mieszkańców miasta. 9 września 1919 roku po ustąpieniu Ignacego Pukasa przewodniczącym Rady Miejskiej wybrano Stanisława Paluszewskiego.

W dniu 18 sierpnia 1921 roku w mieście miał miejsce wielki pożar, który na terenie ulic: Bierzwieńskiej, Toruńskiej, Przedeckiej i Włocławskiej objął 130 budynków. 85 rodzin straciło swoje mieszkania. W styczniu 1922 roku burmistrz Stanisław Paluszewski reprezentuje Kłodawę na IV Zjeździe Burmistrzów w Białej Podlaskiej. W tym samym roku otwarto linię kolejową Kutno - Poznań. Kłodawa otrzymała stację kolejową. W 1926 roku rozpoczęto elektryfikację miasta.

W latach 1927 - 1930 funkcję burmistrza pełnił inżynier Saturnin Czerniewicz. W tym okresie przeprowadzono komasację i meliorację gruntów miejskich. Znaczącym osiągnięciem była zakończona w 1928 roku elektryfikacja miasta. Założono wiele brukowanych ulic i nowych chodników. W latach 1930 - 1931 obowiązki burmistrza pełnił działacz Polskiej Organizacji Wojskowej Stanisław Binkowski. Kolejnym burmistrzem w latach 1931 - 1935 był Władysław Zalewski. W czasie tej kadencji we wrześniu 1932 roku powstało w Kłodawie pierwsze w dziejach miasta przedszkole dla 80 dzieci. W placówce tej prowadzono dożywianie najbiedniejszych dzieci. Rozpoczęto również budowę remizy strażackiej oraz brukowanie ulicy Łęczyckiej. W okresie wielkiego kryzysu (1931 - 1933) w Kłodawie było około 200 bezrobotnych. Burmistrz Zalewski i organizacje społeczne świadczą dla nich różne formy pomocy, takie jak: sezonowe zatrudnienie, przydział chleba, drewna na opał, posiłki dla dzieci w szkole. Władysław Zalewski z Kłodawy został przeniesiony na stanowisko Burmistrza Pyzdr k. Wrześni. W listopadzie 1939 roku hitlerowcy zamordowali go w Środzie Wielkopolskiej.


Ostatnim burmistrzem przed wojną (1935 - 1939) był Franciszek Kaczmarek - oficer zawodowy Wojska Polskiego przeniesiony do rezerwy. W mieście aktywną działalność prowadzą: Stronnictwo Narodowe (działacze: Józef Kochanowski i Roman Ochendalski) i Polska Partia Socjalistyczna (działacz: Władysław Kapica). Do organizacji społecznych zaliczymy: Towarzystwo Gimnastyczne "Sokół" (działacze: Leonard Krassowski i Feliks Błędowski), Związek Strzelecki - prezes Władysław Grabski oraz Koło Ligii Morskiej i Kolonialnej (działacz: Józef Grzymski).

 
W przededniu wojny w kwietniu 1939 roku odbyła się w mieście uroczystość związana z faktem, że w Kłodawie zebrano najwięcej pieniędzy na fundusz obrony przeciwlotniczej w powiecie kolskim. Z tej okazji do Kłodawy przeleciał samolot RWD 13.

alt

Aktywnym i wzorowym działaczem samorządowym na terenie gminy wiejskiej Kłodawa był jej wójt w latach 1918 -1927, postępowy rolnik z Cząstkowa Teofil Szydłowski. W 1937 roku jego pamiętnik ukazał się w wydawnictwie Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie.

Warto wspomnieć, że wójt Teofil Szydłowski wspólnie z Radą Gminy doprowadził do wybudowana budynku administracyjnego Urzędu Gminnego na ul. Bierzwieńskiej.
Z chwilą rozpoczęcia kampanii wrześniowej w 1939 roku przez Kłodawę przechodziło bardzo dużo oddziałów Wojska Polskiego, które później brały udział w bitwie nad Bzurą. 7 września 1939 roku we wsi Leszcze przebywał Sztab Armii "Poznań" dowodzonej przez generała Tadeusza Kutrzebę.

W dniach 8-11 września w naszym mieście była kwatera dowództwa Wielkopolskiej Brygady Obrony Narodowej dowodzonej przez pułkownika Stanisława Siudę. 12 września samoloty niemieckie zaatakowały żołnierzy Wągrowieckiego Batalionu Obrony Narodowej. Groby poległych 4 żołnierzy znajdują się na naszym cmentarzu.

Pod koniec września hitlerowcy zamordowali w lesie rzuchowskim koło Chełmna nad Nerem zakładników z Kłodawy. Byli to między innymi: Tadeusz Kędzierski, Aleksander Trzaskalski, Jan Lewiński, Stanisław Karniewski i Stanisław Jabłoński. Na przełomie lat 1941 - 1942 wywieziono i zamordowano w obozie zagłady w Chełmnie nad Nerem około 1500 Żydów kłodawskich.
W latach 1940 - 1945 w mieście i gminie działała polska konspiracja niepodległościowa. Komendę Komórki Armii Krajowej tworzyli: ppor. Józef Jakubowski - nauczyciel z Górek, komendant rejonu i sierżant Jan Kurowski -podoficer zawodowy, z-ca komendanta. Komendę Związku Podoficerów "GROM" stanowili: ppor. Józef Kochanowski - komendant rejonu i sierżant Józef Grzymski - z-ca komendanta. Po aresztowaniach na terenie powiatu kolskiego w grudniu 1943 roku, sąd hitlerowski w Dreźnie wydał wyroki śmierci przez ścięcie gilotyną wobec Józefa Grzymskiego - sekretarza magistratu miasta Kłodawy i Jana Gągorka - administratora majątku z pobliskiej Krzewaty. Na długoletnie więzienie skazano nauczyciela z Kłodawy Jana Kurkiewicza i jego synów Henryka i Zenona oraz Zygmunta Ogińskiego. W 1943 roku w obozie w Dachau został zamordowany proboszcz kło-dawski ksiądz Teofil Choynowski.

Dwa lata później w 1945 roku w obozie Stutthof zamordowano działacza Polskiej Partii Socjalistycznej i aktywnego członka Rady Miejskiej w Kłodawie - Władysława Kapicę. W czasie okupacji tajne nauczanie dla grupy około 30 kłodawskich dzieci prowadził nauczyciel Kazimierz Starosta.

alt

20 stycznia 1945 roku wojska hitlerowskie wycofały się z Kłodawy pod naporem nacierających oddziałów Armii Czerwonej. W czasie walk poległo 12 żołnierzy radzieckich. Dla miasta skończył się okres okupacji hitlerowskiej. Systematyczna praca władz miejskich rozpoczęła się od lutego 1945 roku. Nowa Miejska Rada Narodowa zebrała się na pierwszym posiedzeniu 17 marca 1945 roku. Uczestniczyło w niej 12 radnych. W posiedzeniu uczestniczył pierwszy powojenny burmistrz miasta Józef Michalak.
W dniu 10 września 1946 roku Miejska Rada Narodowa podjęła uchwałę Nr 8/46 o dążeniu do wybudowania w mieście nowego budynku szkolnego i utworzenia w nim szkoły średniej - 4-letniego Gimnazjum Ogólnokształcącego. Przewodniczącym Rady był wtedy Lucjan Onderski.

W latach 1945 - 1950 władze samorządowe miały przedwojenną organizację. Obok Zarządu Miejskiego, którym kierował burmistrz działała Miejska Rada Narodowa jako tymczasowy organ uchwałodawczy i samorządowy.

W tym czasie funkcję burmistrza kolejno pełnili: Józef Michalak - 1945r., Kazimierz Ebel - 1945r., Jan Paluszewski 1945 - 1946r., Jan Kurowski - 1946 i 1948r., Stanisław Binkowski - 1946 - 1948r., Tadeusz Nowicki -1948 -1950.

Ustawą z dnia 20 marca 1950 roku związki samorządu terytorialnego, urzędy wojewódzkie i starostwa zostały zniesione. Kompetencje zarządów miejskich przejęły prezydia miejskich rad narodowych. Rady stały się terenowymi organami jednolitej władzy państwowej. W Kłodawie na sesji w dniu 5 czerwca 1950 roku wybrano przewodniczącego Prezydium Miejskiej Rady Narodowej. Funkcję tę w latach 1950 - 1972 kolejno pełnili: Tadeusz Nowicki, Władysław Banakiewicz, Władysław Korczak, Wacław Witczak, Jan Ryśkiewicz i Wacław Pokrywczyński.

30 października 1973 roku nastąpiła integracja miasta i gminy Kłodawa. Powstała wspólna Rada Miasta i Gminy na której czele stał przewodniczący rady. Ostatnim przewodniczącym Prezydium Gminnej Rady Narodowej w Kłodawie był Roman Mikołajczyk. Organem wykonawczym był naczelnik miasta i gminy.

Funkcje te kolejno w latach 1973 - 1990 pełnili: Ludwik Zalewski, Stanisław Roszkiewicz, Józef Dużyński, Piotr Wajer, Zdzisław Ferenc i Tadeusz Łojewski.

Od listopada 1973 roku wybierany był stały przewodniczący Rady Miasta i Gminy. Funkcje te kolejno pełnili: Czesław Kukawka, Roman Krawczyk, Wiktor Mejer i Andrzej Walczak.
Znaczącym wydarzeniem w dziejach najnowszych Kłodawy była uchwała Komitetu Ekonomicznego Rady Ministrów z dnia 26 października 1949 roku postanawiająca zbudować w naszym mieście kopalnię i zakład przeróbczy soli potasowych. Największe zasługi w powstaniu i rozwoju Kopalni Soli "Kłodawa" położyli: profesor Edward Janczewski, pracownik naukowy Państwowego Instytutu Geologicznego (odkrycie złoża) oraz główny budowniczy kopalni mgr inż. Michał Biały. W latach 50 - tych nastąpiło głębienie szybów i drążenie wyrobisk górniczych. W 1958 roku powstaje dyrekcja Kopalni Soli "Kłodawa". Na koniec 1968 roku zdolność produkcyjna kopalni wynosiła 750 tys. ton soli kamiennej rocznie. W tym też roku nadano imiona trzem szybom "Michał", "Barbara" i "Chrobry". Dalsza znacząca rozbudowa kopalni nastąpiła w latach 1974 -1988. W powstanie w naszym mieście nowoczesnego i najważniejszego zakładu pracy znaczący wkład wniosła załoga kopalni kierowana sprawnie przez kadrę inżynieryjno techniczną oraz dyrektorzy kopalni: Stanisław Garbusiński, Adam Stauffer, Władysław Winnicki, Michał Biały, Marian Domasik, Stanisław Hwałek, Józef Kusztal, Andrzej Domasik, Dariusz Grobelny, Andrzej Krokos i Andrzej Sadowski.

Kopalnia Soli obok realizacji swych zadań produkcyjnych stała się głównym czynnikiem miastotwórczym szczególnie w zakresie tworzenia infrastruktury miejskiej. Pracownicy Kopalni skutecznie brali udział w tworzeniu wielu nowych instytucji kulturalnych, szkół i należeli do aktywnych radnych i działaczy społecznych. Kopalnia przez kilka dziesięcioleci daje zatrudnienie mieszkańcom Kłodawy i okolicy.

W latach 1950 - 1990 miasto i gmina uzyskały najważniejsze znaczące inwestycje. W 1951 roku Państwowy Instytut Geologiczny z Warszawy uzyskał prawo do zorganizowania składnicy rdzeni i próbek geologicznych na terenie wsi Leszcze. W składnicy tej pracował profesor Edward Ciuk odkrywca i dokumentator większości krajowych złóż węgla brunatnego. Są tu również zgromadzone rdzenie z otworów wiertniczych kłodawskiego złoża solnego. 1 września 1953 roku w Kłodawie powstaje pierwszy oddział Liceum Ogólnokształcącego. 2 września 1955 roku w Korzeczniku po długich staraniach oddano do użytku nowy budynek szkolny. We wrześniu 1957 roku po wielu staraniach władz i rodziców na terenie Szkoły Podstawowej w Kłodawie zbudowano nowy pawilon szkolny z czterema izbami lekcyjnymi. 1 kwietnia 1959 roku oddano w Kłodawie do użytku nowoczesny budynek kina "Dar". Poważny wkład w budowę tego obiektu wniosły zakłady pracy i mieszkańcy miasta. Przewodniczącym komitetu budowy kina był sekretarz Prezydium Miejskiej Rady Narodowej - Adam Więckowski. W latach 1948 - 1962 w Kłodawie prowadzi działalność artystyczną Chór "Świt", którego mecenasem była Gminna Spółdzielnia "Samopomoc Chłopska". Dyrygentem Chóru był nauczyciel Szkoły Podstawowej Nr1 w Kłodawie Zygmunt Tyszer (1907 - 1988). Zygmunt Tyszer był pionierem ruchu artystycznego w powojennej Kłodawie. 1 września 1965 roku na Osiedlu Górniczym w Kłodawie otwarto nową Szkołę Podstawową Nr2, która jest Pomnikiem Tysiąclecia Państwa Polskiego. Przewodniczącym komitetu społecznego budowy szkoły był mgr Ludwik Michalski. W 1974 roku oddano do użytku w Kłodawie obwodnicę na trasie A-2. W 1985 roku zakończono budowę nowoczesnego stadionu i budynku klubowego. Ważnym wydarzeniem dla miasta było oddanie w dniu 26 maja 1968 roku nowoczesnego Domu Strażaka. Zasługi przy jego budowie położyli: Zdzisław Łagodziński, Jan Ryśkiewicz i Czesław Mikołajczyk. Gminna Spółdzielnia pobudowała wiele nowych obiektów takich jak: Restauracja "Górniczanka" (1967r.), Dom Handlowy "Merkury" (1980r.), rozlewnia piwa (1985r.) i wiele innych. W 1960 roku z inicjatywy Kopalni Soli "Kłodawa" powstała Orkiestra Dęta KSK. Założycielem był ówczesny dyrektor kopalni mgr inż. Marian Domasik. 7 kwietnia 1950 roku powstaje Gminna Kasa Spółdzielcza w Kłodawie, która liczy 350 członków. Prezesem Zarządu był Andrzej Stępko. W 1960 roku zmieniono nazwę na Bank Spółdzielczy. W 1969 roku na Osiedlu Górniczym oddano nowoczesny budynek Przedszkola Nrl im. Jana Brzechwy. Przewodniczącym społecznego komitetu budowy był Henryk Piekut. Od 1946 roku działała w mieście Publiczna Biblioteka "Wiedza". Pierwszą bibliotekarką była Helena Szmaja. W gminie powstały zespoły folklorystyczne: "Honoratki" - założycielki zespołu Maria Koralewska i Marianna Kochańska, "Lubonianki" - założycielka zespołu Marianna Topolska, Kłodawska Kapela Ludowa - założyciel kapeli Stanisław Szczeciński, "Kłodawiaki" - założyciel Stanisław Pawlak.

Wymienione nasze wspólne osiągnięcia są tylko zestawieniem wybiórczym naszych dokonań. Wszystkie pozostałe szczegółowo zostaną zapisane w opracowanej Kronice miasta i gminy Kłodawa.

Piętnaście lat temu w 1990 roku Polacy po raz pierwszy w powojennej historii naszego państwa mogli w wolnych wyborach wyłonić swych przedstawicieli do władz lokalnych samorządu terytorialnego na szczeblu gminnym. Dziś wydarzenie to uznaje się za symboliczny moment odrodzenia samorządności. Dzisiaj po 15 latach samorządy gminne mają w większości znaczące osiągnięcia i ustabilizowaną sytuację. Borykając się z kłopotami finansowymi potrafiły zrobić wiele dobrego dla swych środowisk.

W Kłodawie w oparciu o wyniki wyborów z dnia 27 maja 1990 roku powołano Radę Miejską, której przewodniczącym został Wacław Kurpik. Burmistrzem Miasta na kadencję 1990 - 1994 wybrany został Józef Chudy, zastępcą Dariusz Kwiatkowski.
Po wyborach w latach 1994, 1998 i 2002 władze samorządowe Kłodawy stanowili:
  • • Przewodniczący Rady Miejskiej - Antoni Sikorski, Tadeusz Łojewski,
  • • Burmistrz - Zdzisław Domański,
  • • Zastępca Burmistrza - Tadeusz Łojewski, Wiesław Ratajczyk.
W wyborach samorządowych, które odbyły się 12 i 26 listopada 2006r Burmistrzem Kłodawy na kadencje 2006 - 2010 został Józef Chudy.
Zastępcą Burmistrza został Paweł Nowak.

Przewodniczącą Rady Miejskiej została Jadwiga Jaroniewska.

Dorobek odrodzonego samorządu kłodawskiego, stanowi wkład w rozwój niepodległej Polski po 1989 roku.

Na podstawie opracowania Jana Grzegorzewicza z dnia 14 kwietnia 2005 roku.

Galeria zdjęć

Mapy i szlaki


 

Pokaż Kłodawa-zintegrowe-punkty na większej mapie

 

Zobacz więcej

 

Dołącz do nas

Facebook Twitter myspace flickr youtube

 

Przewodniki